– Wcielenie, część I, Gregory Neal
– Wcielenie, część II, Jerzy Nowosielski
– Jezus, Słowo Wcielone, Mark McIntosh

Dzisiaj oddajemy głos Michaelowi Ramseyowi (1904-1988), setnemu arcybiskupowi Canterbury. Jest on zaczerpnięty z książki Through the Year with Michael Ramsey, gdzie przewidziany jest na dzień dzisiejszy (1 grudnia).

Nadawanie Wcieleniu centralnej pozycji w teologii to cecha charakterystyczna anglikanizmu.

Jednak pociąga ona za sobą pewne niebezpieczeństwa. Zawsze istnieje niebezpieczeństwo niepodkreślania w wystarczającym stopniu nauczania o Krzyżu i odkupieniu z grzechu. Jak sądzę zasadniczą rolą, którą ma do spełnienia w anglikanizmie kierunek ewangelikalny, jest podkreślanie znaczenia Krzyża – rzeczywistości grzechu, przebaczenia, pojednania. W rzeczywistości nasi teologowie, którzy kładli nacisk na Wcielenie, byli ludźmi, którzy bardzo głęboko poznali znaczenie Krzyża. Poza tym jest oczywiste, że gdzie w centrum znajduje się Eucharystia, Krzyż nie może się tam nie znajdować. Niemniej główny nurt teologii anglikańskiej to nurt wcieleniowy.

Arcybiskup Michael Ramsey z papieżem Pawłem VI

Co oznacza to w praktyce? Dwie rzeczy. Po pierwsze, chociaż teologia anglikańska oczywiście podtrzymuje unikatowy charakter Wcielenia, jest jednak zawsze gotowa dostrzec miejsce Chrystusa w procesie kosmicznym. Chrystus jest zarówno punktem szczytowym działania boskiego Logosu w całej naturze i historii, jak i niebiańskim Zbawicielem wkraczającym w świat. Nacisk, jaki w nowy sposób kładzie na Chrystusa kosmicznego Teilhard de Chardin, zgadza się ze sporą częścią wcześniejszej teologii anglikańskiej, aczkolwiek nasza teologia nigdy nie osiągnęła tej mistycznej głębi, z jaką udaje mu się uchwycić i wyrazić prawdę.

Inne znaczenie podkreślania Wcielenia zawiera się w tym, że tradycja anglikańska była wciąż na nowo gotowa, zachowując unikatowe znaczenie Chrystusa i Pisma Świętego, dostrzec działanie boskiego Logosu w całym świecie. Na przykład gdy ostatnie stulecie skonfrontowało wiarę w Boże objawienie z nowymi odkryciami w sferze świeckiej, jak na przykład krytyką historycznym czy biologią ewolucyjną, itd., nigdy nie twierdziła, że pochodziły one od złego. Nie, potrafiła stwierdzić, że wszystkie te rzeczy stanowią część działania boskiego Logosu w ludzkim umyśle, rozumie i sumieniu, i że możemy uczyć się od współczesnego świata, nawet tam, gdzie wydaje się on mało obiecujący, ponieważ boski Logos, który działa w świecie wokół nas, to ten sam Logos, który wcielił się w Chrystusa.

Źródło:  Margaret Duggan, ed., Through the Year with Michael Ramsey, 1977, str. 233

– Incarnation, part I, Gregory Neal
– Incarnation, part II, Jerzy Nowosielski
– St. Isaac on Incarnation and Deification, Hilarion Alfeyev
– Jesus, the Word Incarnate, Mark McIntosh 

Today we post a reflection by Michael Ramsey (1904-1988), the 100th Archbishop of Canterbury. We took if from Through the Year with Michael Ramsey where it is today’s reflection (December 1).

It is an Anglican characteristic to make the Incarnation central in theology.

Now, making the Incarnation central has its dangers. There is always the danger of not giving enough emphasis to the doctrine of the Cross and redemption from sin, it has, I believe, been the essential role of the Evangelical element in Anglicanism to keep alive the emphasis upon the Cross—the reality of sin, forgiveness, atonement. In fact our theologians who have emphasised the In­carnation have themselves been men who have known very deeply what the Cross means, and of course wherever the Eucharist is cen­tral the Cross cannot fail to be central too. Nevertheless, the main trend of Anglican theology has been incarnational.

Archbishop Ramsey meeting Pope Paul VI

What has this meant in practice? Two things. One is that while Anglican theology has of course upheld the uniqueness of the Incarnation, it has also been ready to see the place of Christ in the cosmic process: Christ as both the climax of the operation of the divine Logos all through nature and history, and Christ as the heavenly Saviour breaking into the world. And in a new kind of way the emphasis on the cosmic Christ in Teilhard de Chardin is in line with a good deal of previous Anglican theology, though our theology has never risen to the deeply mystical way in which he grasps and expresses the truth.

The other thing the emphasis on the Incarnation has meant is this: that Anglican theology has again and again been ready—while upholding the uniqueness of Christ and the holy scriptures—to see the working of the divine Logos in the world around. For instance, when in the last century the belief in divine revelation found itself confronted by new developments in the secular sphere, like his­torical criticism, evolutionary biology, and so on, it did not say these things were of the devil. No, it was ready to say that these things are themselves part of the working of the divine Logos in the human mind, reason, and conscience, and it is possible for us to be learning from the contemporary world even where the world seems unpromising, because the divine Logos who is working in the world around us is the same Logos who is incarnate in Christ.

Source:  Margaret Duggan ed., Through the Year with Michael Ramsey, 1977, p. 233

Advent is a time of waiting and for many people it’s a time to reflect on what Mary must have experienced as she waited for the birth of this unusual child.

You may never have been pregnant or lived with someone who was, but put yourself in her place for a while.  Consider what it would have been like to have a new life growing within you.  And reflect on what new is growing within you this season of Advent.

What new concern is growing for the people around you? What new burden is on your heart for the woes of the world?  What new possibility do you see emerging in the world around you, and how might you be part of that?

Advent is a quieter time of the year in the Church’s understanding. It’s a time to be still and listen, listen deep within to what is growing, ready to emerge into new life.

And as the season for the birth of the Christ Child arrives, I would encourage you to consider how you yourself will be present in the world in a new way this year.  How will you give evidence of love incarnate to the world around you?

I pray that you have a blessed and joyful and peace-filled Advent.  God be with you.

Source

Przy okazji polecamy zbiór rozważań na okres Adwentu  wydany w j. angielskim i niemieckim przez Zjednoczony Kościół Metodystyczny. Znajdziecie go tutaj. Nam w każdym razie będzie on w tym roku towarzyszył w wędrówce przez Adwent. Informujemy jednocześnie, że wciąż jeszcze jest kilka wolnych miejsc na adwentowych rekolekcjach Polskiej Wspólnoty Episkopalnej, które odbędą się za dwa tygodnie w Łazach pod Krakowem. Serdecznie zapraszamy!

Adwentowa nadzieja, drodzy przyjaciele, jest pomyślana jako otrzeźwiająca odtrutka na fałszywą świąteczna wrzawę. To dlatego Kościół wlecze cię przez Adwent chociaż wierzgasz i wrzeszczysz; to dlatego zmusza cię do zmierzenia się z obietnicami wybawienia i z tym, że teraz najwyraźniej się nie spełniają; to dlatego Kościół wymaga, abyś spoglądał do przodu – a nie w przeszłość na żłóbek w Betlejem; to dlatego zapalamy te adwentowe świece: aby rozświetlić ciemność, a nie po to, aby umożliwić ci łatwiejsze patrzenie w lusterko wsteczne. To dlatego moim zadaniem i zadaniem każdego kaznodziei i kapłana w chrześcijaństwie jest w te cztery niedziele Adwentu ukazywanie ci tych faktów i tych obietnic, i tych nadziei, zaś Twoim obowiązkiem jako wierzącego w Chrystusa jest rozważanmie ich. Nie masz wyboru. Musisz to zrobić. Adwent nie jest celebracją; nie jest po to, aby tańczyć wokół latarni. Adwentowa nadzieja nie jest ćwiczeniem się w nostalgii czy sezonowym optymizmie. Adwent to nie celebracja lecz fortyfikacja przeciwko tym właśnie siłom, które będą popychać ku rozpaczy i ściągać w dół. Adwent jest ćwiczeniem się w wytrzymałości, w przygotowywaniu się na długą podróż do czasu i miejsca, w którym jeszcze nie byliśmy i do którego cała przeszłość i cała teraźniejszość są jedynie przygotowaniem. To właśnie św. Paweł, Apostoł Pogan – to znaczy nas – ma na myśli, gdy sugeruje, pisząc do Rzymian: „To zaś, co niegdyś zostało napisane, napisane zostało i dla naszego pouczenia, abyśmy dzięki cierpliwości i pociesze, jaką niosą Pisma, podtrzymywali nadzieję”. Innymi Słowy, Biblia nie jest zapisem ludzkich osiągnięć, ani nawet Bożych osiągnięć, lecz zapisem Bożych obietnic i nieustająca opowieścią o ludzkiej głupocie.

Advent begins tomorrow, the period in the church year when we can most clearly hear the echo of the tensed waiting for better times, for the fulfillment of God’s promises, with which the Old Testament is filled and which characterized also the first Christians. But when we speak of waiting and promises, it wouldn’t be honest not to mention the recurring disappointment, bitterness and even despair brought about by the fact that they are not fulfilled. This all is the content of Advent and this all returns also in this short fragment of Rev. Prof. Gomes’ Advent sermon entitled “The Courage to Hope”, which we took from the collection “Strength for the Journey”, and with which we want to begin this Advent.

We would also like to recommend a collection of Advent reflections published in English and German by the United Methodist Church. You can find it here. It will accompany us this year in our journey through Advent. We also would like to inform you that there are still a few places left at the Advent retreat of the Polish Episcopal Network which will be held in two weeks in Lazy near Krakow. Everyone is welcome!

Advent hope, my friends, is meant to be the sobering antidote to false Christmas cheer. That is why the church drags you kicking and screaming through Advent; that is why it forces you to confront the promises and their lack of apparent deliverance now; that is why the church requires that you look ahead and not back to the manger of Bethlehem; that is why we light these Advent candles: to lighten the darkness and not simply to allow you a better rearview window view That is why it is my job and that of every preacher and priest in Christendom, on these four Sundays in Advent, to place these facts and these promises and these hopes before you, and it is your duty as the faithful in Christ to consider them. You have no choice. This you must do. Advent is not celebration; it is not the moment for dancing around the light pole. Advent hope is not an exercise in nostalgia or seasonal optimism. Advent is not celebration but fortification against the very forces that would drive us to despair and drag us downward. Advent is an exercise in endurance, in preparation for the long journey to a time and a place where we have not yet been, and for which all of the past and all of the present are mere preparation. This is what Paul, the apostle to the Gentiles—that is, to us—means to suggest when he writes in Romans, “For whatever was written in former days was written for our instruction, that by steadfastness and by the encouragement of the scriptures we might have hope.” In other words, the Bible is not a record of human achievement, or even of divine achievement, but a record of divine promises and a constant tale of human folly.

Tradycyjny hymn adwentowy Rorate Coeli do muzyki Williama Byrda (1543-1623)
Traditional Advent hymn Rorare Coeli to the music of William Byrd (1543-1623)

As you prepare for the season of Advent, I would commend two questions to your musings and your prayer and your meditation: What is it that you are most waiting for? And, how are you going to wait this year?

I’m struck this particular season by the waiting of several women in Christian history. Mary obviously, waiting for the birth of the Promised One in her part of the world, a child born for the whole world.

Also Elizabeth, mother of John the Baptizer, who comes before Jesus. Elizabeth has been promised a child in her old age, these are both very unexpected births, they are waiting.

And I’m struck particularly this year by Elizabeth of Hungary, a saint of the Church who lived in the thirteenth century, who was betrothed as a child herself, married at 14, a mother of three by the time her husband died when she was 20. She spent her life giving it away, giving it away both physically through her means and through her presence and her healing. She was an icon of generosity.

What is it you wait for this year? Is it an opportunity to meet the surprising around you? Is it an opportunity to reflect on what is most needed in your heart and in the world around you? How are you going to wait for that gift? Are you going to wait actively? Engaged? Honing your desire? Stoking the passion within you for that dream? Are you going to wait for a dream that will bless the whole world?

That’s what Christians wait for in the season of Advent – of the coming of the Prince of Peace, the one who will reign with justice over this world. I believe that’s what the world most needs, this year and every year.

May your season of waiting be fruitful and blessed. May it be filled with surprise and a willingness to engage that surprise.

A blessed Advent.
The Most Rev. Katharine Jefferts Schori
Presiding Bishop and Primate
The Episcopal Church

Source

Nothing depends on me. Almost all decisions are taken for me, I have hardly anything to say or to add.

Do you know that feeling? Do you think like that sometimes too? I do. And if I have this feeling from time to time, how about you: here, in prison. Here decisions are taken all the time that you have no impact on, but they do have on you – as orders you have to obey. It is so, isn’t it?

You do hear, I suppose, that you should take your life into your own hands, get your life in order, that already now you should be thinking about how it will be when you are free again. Of course, you should! But how do you go about it when you aren’t free!

In the story we just heard an angel from God comes to a girl. An angel, it’s already strange enough. Have you ever seen an angel? What is actually even more strange, however, is that he comes to her, and not for example to her father or future husband. For in that time girls didn’t have a say about anything. They were actually a kind of “prisoners” of their fathers. They had to do everything their father or brother told them to do… What does this angel want then? He says something like this: “Mary! God needs you, in order to realize his plan for the world. Not your father, not your brother. Not all those mighty, clever, rich and influential people, but only you… Do you want to take part in this?”.

Last week I already preached on that story: in a church. After the service a boy approached me and asked: “What do you think, could Mary say ‘No’ to the angel?”. Yes, I answered, I think she could say ‘No’. And then nothing would happen. There would be no Christmas! Jesus wouldn’t be born! So everything depended on that one word. On the answer of a young girl.

I think this is what God wants to tell us this morning: “Perhaps you think that your opinion doesn’t count, but I think otherwise. I’m sending an angel to you”. That angel doesn’t have to have a pair of wings. It can be also an ordinary man: someone who will take you seriously, who wants to talk with you, listen to you. Someone who wants to help you. Do you know someone like that? Have you ever met someone like that? Everything depends then on your reaction. You can say ‘Yes’, like Mary, but also ‘No’. For in the end it’s about your life and the life of the people you love: for example your family, perhaps your mother and father, who are waiting for your return, your girlfriend, your child. Your future together. And even if you don’t have anyone who is waiting for you, in any case it’s about yourself, your life, which is precious and important in God’s eyes…

Perhaps the last days before Christmas and Christmas itself will be a good time to think about it…

Nic ode mnie nie zależy. Niemal wszystkie decyzje podejmowane są za mnie, nie mam prawie nic do powiedzenia ani do dodania.

Znacie to poczucie? Też tak czasami myślicie? Ja owszem. I jeśli ja miewam takie poczucie, to jak to musi być z wami: tutaj, w więzieniu. Tutaj podejmuje się ciągle decyzje, na które nie macie żadnego wpływu, a którym jednak musicie się podporządkować, w formie rozkazu. Tak przecież jest?

Co prawda słyszycie, jak sądzę, że powinniście wziąć sprawy w swoje własne ręce, uporządkować swoje życie, że już teraz powinniście pomyśleć o tym, jak to będzie, gdy będziecie znowu na wolności. Oczywiście, że musicie! Ale jak to zrobić, kiedy nie jest się na wolności!

W opowieści, którą właśnie usłyszeliśmy, anioł od Boga przychodzi do dziewczyny. Anioł – to już jest wystarczająco dziwne. Widzieliście kiedyś anioła? Właściwie jednak jeszcze dziwniejsze jest to, że przychodzi do niej, a nie np. do jej ojca czy przyszłego męża. W tym czasie bowiem dziewczyny się w ogóle nie liczyły. Właściwie były trochę takimi “więźniami” swoich ojców. Musiały zrobić wszystko, co powiedział ojciec albo brat… Czego chce w takim razie ten anioł? Mówi coś takiego: “Mario! Bóg cię potrzebuje, aby zrealizować swój plan dla świata. Nie twojego ojca, nie twojego brata. Nie wszystkich tych potężnych, mądrych, bogatych i wpływowych ludzi, tylko ciebie… Czy chcesz wziąć w tym udział?”.

W ubiegłym tygodniu wygłaszałem już kazanie na temat tej opowieści: w kościele. Po nabożeństwie podszedł do mnie jakiś chłopiec z pytaniem: “Jak pan sądzi, czy Maria mogła też powiedzieć temu aniołowi ‘Nie’?”. Tak, odpowiedziałem, sądzę, że mogła mu odpowiedzieć ‘Nie’. I wówczas to wszystko by się nie wydarzyło. Nie byłoby Bożego Narodzenia! Jezus by się nie narodził! Wszystko zależało więc od tego jednego słowa. Od odpowiedzi młodej dziewczyny.

Myślę, że to właśnie chce powiedzieć nam Bóg dzisiaj rano: “Może uważasz, że twoje zdanie się nie liczy, ale ja sądzę inaczej. Wysyłam do ciebie anioła”. Ten anioł nie musi mieć skrzydeł. To może być również zwykły człowiek: ktoś, kto cię weźmie poważnie, kto chce z tobą porozmawiać, chce cię wysłuchać. Ktoś, kto chce ci pomóc. Znasz kogoś takiego? Spotkałeś kiedyś kogoś takiego? Wtedy wszystko zależy od twojej reakcji. Możesz powiedzieć ‘Tak’, jak Maria, ale też ‘Nie’. Bo w końcu chodzi tutaj o twoje życie i o życie ludzi, których kochasz: na przykład o twoją rodzinę, może o matkę i ojca, którzy czekają na twój powrót, twoją dziewczynę, twoje dziecko. O waszą wspólną przyszłość. A jeśli nawet nie masz nikogo, kto na ciebie czeka, chodzi tutaj w każdym razie o ciebie samego, twoje życie, które jest drogie i ważne w oczach Boga…

Może te ostatnie dni przed Świętami i samo Boże Narodzenie to dobry czas, żeby się nad tym zastanowić…

Sami wiecie, jak co roku powtarzacie: “W tym roku poradzę sobie ze Świętami Bożego Narodzenia. Przed pierwszym grudnia napisze kartki świąteczne, dobrze przemyślę, na co możemy sobie pozwolić i na czas przygotuje prezenty, będę dokładnie wiedzieć, ile osób nas odwiedzi i kiedy, i…” zadbam o całą resztę. Gdzieś w naszych umysłach czai się myśl o Perfekcyjnym Bożym Narodzeniu (prawdopodobnie ze śniegiem, tylko nie takim, który zamyka lotniska i psuje nasze plany podróży).

I każdego roku, w tajemniczy sposób, wydaje się, że wszystkie nasze plany znikają i pozostaje zwykły bałagan, z całą tą paniką w ostatnim momencie. Sporo osób martwi się w tej chwili zapewne przede wszystkim na ile mogą sobie pozwolić.

Jednak to jakoś dziwne – ta cała sprawa z Perfekcyjnymi Świętami. Opowieść o pierwszym Bożym Narodzeniu to opowieść o serii całkowicie nieplanowanych, pokomplikowanych wydarzeń : niespodziewana ciąża, nieoczekiwana podróż, którą trzeba odbyć, całkowity zamęt w kwestii akomodacji w hotelu, gdy się już dotarło na miejsce… Trudno nazwać to perfekcyjnymi wakacjami.

Jednak mówi nam to coś naprawdę ważnego. Próbujemy zaplanować wszystkie te rzeczy, zachować kontrolę i nazbyt często (zwłaszcza, gdy cały czas brzmią nam w uszach reklamy) myślimy, że, jeżeli nie potrafimy przygotować perfekcyjnego przyjęcia, zaplanować perfekcyjnego wesela, zorganizować perfekcyjnego Bożego Narodzenia, jakoś się nie liczymy i nie możemy stanąć z podniesioną głową.

Jednak w tym całkowitym zamieszaniu Bożego Narodzenia Bóg mówi: “Nie obawiajcie się – nie będę czekał, aż wszystko perfekcyjnie załatwicie, aby zacząć się z wami zadawać. Już jestem tutaj dla was pośród tego wszystkiego i, jeśli tylko pozwolicie sobie trochę się na mnie oprzeć, zamiast próbować uczynić wszystko wokół siebie perfekcyjnym przez wasze własne wysiłki, każdy poczuje w trochę większym stopniu strumień mojej miłości”.

Nigdy nie jestem pewien, czy życzyć komukolwiek spokojnych Świąt Bożego Narodzenia, bo prawie nigdy takie nie są. Mogę jednak życzyć wam radości pośród bałaganu i wszelkiego błogosławieństwa od Boga zwyczajnych, nieuporządkowanych, zaskakujących rzeczy.

Trzeba przyznać, że słuchaliśmy słów Arcybiskupa ze sporą satysfakcją, bo nasze Boże Narodzenie na pewno będzie rozbałaganione i chaotyczne. Teraz przynajmniej czujemy się wspierani przez samego duchowego przywódcę Wspólnoty Anglikańskiej. A trochę bardziej serio, słowa Arcybiskupa przywiodły nam na myśl kolędę “Bóg się rodzi”, jedną z niewielu kolęd, których tekst wyraża jakąś głębszą myśl teologiczną. Cała jej pierwsza zwrotka naszym zdaniem świetnie wyraża nastrój świątecznej niespodzianki. Znacie? To posłuchajcie.

You know how every year you say, ‘This year I’m going to get Christmas sorted out. I’ll have the cards written by December the first and I’ll work our properly what we can afford and do the presents in time, and I’ll know exactly how many people are coming for meals and when, and…’all the rest of it. Lurking somewhere in our minds is the idea of the Perfect Christmas (probably with snow, only not the kind that closes down airports and messes up our travel plans).

And every year, mysteriously, all our plans seem to evaporate and it’s the usual mess, with all the last minute panic. There’ll be a good few people concerned just now about what they can afford for a start.

Yet it’s odd in a way, this business of Perfect Christmasses. The story of the first Christmas is the story of a series of completely unplanned, messy events – a surprise pregnancy, an unexpected journey that’s got to be made, a complete muddle over the hotel accommodation when you get there…Not exactly a perfect holiday.

But it tells us something really vital. We try to plan all this stuff and stay in charge, and too often (especially with advertisers singing in our ears the whole time) we think that unless we can cook the perfect dinner, plan the perfect wedding, organise the perfect Christmas, we somehow don’t really count or we can’t hold our heads up.

But in the complete mess of the first Christmas, God says, ‘Don’t worry – I’m not going to wait until you’ve got everything sorted out perfectly before I get involved with you. I’m already there for you in the middle of it all, and if you just let yourself lean on me a bit instead of trying to make yourself and everything around you perfect by your own efforts, everyone will feel a little more of my love flowing’.

I’m never sure whether to wish anyone a peaceful Christmas, because it hardly ever is. But I can wish you joy in the midst of the mess, and every blessing from the God of ordinary, untidy, surprising things.

We have to admit that we listened to the Archbishop’s words with considerable satisfaction, for our Christmas will surely be messy and chaotic. Now, at least, we feel supported by the spiritual leader of the Anglican Communion himself. And a bit more seriously, the Archbishop’s words brought to our mind the words of an old Polish carol, “Bóg się rodzi”, one of only few carols whose text expresses some profound theological thoughts. Its whole first stanza consists of paradoxes, which, in our opinion, greatly express the atmosphere of Christmas surprise. Listen to it and read our (very imperfect) translation.

God is being born, might is shaking,
The Lord of Heavens naked,
Fire freezes, brightness darkens,
The Limitless takes limit,
Despised is the Glorified One,
Mortal is the King of ages,
And the Word became flesh,
And dwelt among us
…

Oczekiwania ludu izraelskiego skupiały się i skupiają nadal na przyjściu Mesjasza. Wszechogarniające oczekiwanie, że kiedyś nadejdzie: Mąż Boży, Książę Pokoju. “Wszelkie oko wypatruje Cię, Wyzwolicielu”. A kto nadchodzi? “Dziecię narodziło się nam!” (Iz 9;6) Dziecko, które staje się nagle nosicielem wszystkich tych wygórowanych oczekiwań. Nasuwa się pytanie, czy pozwolimy temu dziecku wyrosnąć, dorosnąć? Spójrzcie bowiem, przychodzi tutaj na święta, pojawia się niczym młodociany azylant, który poszukuje wśród nas swojego miejsca. I dopóki trwają Święta, a On jest dzieckiem, pozwalamy Mu zostac, bo wzrusza, rozbraja i nie stanowi dla nas żadnego niebezpieczeństwa. Czy jednak pozwolimy Mu wzrastać, dorosnąć? Czy pozwolimy mu powiedzieć, że chce być inny niż wszystko to, czego od Niego oczekujemy? Król bez królestwa, władca, który nie chce władać, lecz chce do nas przemówić i namówić nas abyśmy mieli odwagę marzyć. Razem z Nim marzyć, że nadejdzie dzień, w którym “wyzwolimy powietrze i wodę, ziemię i człowieka” (Pablo Neruda).

From today’s sermon in the KGIJ:

The expectations of the people of Israel were focused, and are still focused, on the coming of the Messiah. The omnipresent expectation that he will come some time: the Divine Hero, the Prince of Peace. “Every eye looks out for you, the Liberator.” And who is coming? “A child is born unto us!” (Isaiah 9;6) A child who immediately becomes the bearer of all these high expectations. A question comes to mind if we allow this child to grow up, to become adult? For look, he comes here at Christmas, appears like a minor asylum seeker who looks for his place among us. And until there is Christmas, and he is still a child, he is allowed to stay, because he moves us, makes us soft and is not dangerous to us. But will we allow him to grow up, become an adult? Will we allow him to say that he wants to be different than all what we expect of him? A king without a kingdom, a ruler who doesn’t want to rule, but who wants to appeal to us and persuade us to have the courage to dream. Dream together with him that a day will come when “we will liberate the air and the water, the earth and the human being” (Pablo Neruda).