Wszechmogący Boże, którego błogosławiony Syn, nasz Zbawiciel Jezus Chrystus, wstąpił ponad niebiosa, aby móc napełnić wszystko, łaskawie obdarz nas wiarą, abyśmy dostrzegli, że zgodnie ze swoją obietnicą pozostaje On z Kościołem na ziemi aż po kres wieków, przez Jezusa Chrystusa Pana naszego, który żyje i króluje z Tobą i Duchem Świętym, jeden Bóg w wiecznej chwale. Amen.
Kolekta na święto Wniebowstąpienia z Modlitewnika Powszechnego wyd. 1979
Z okazji dzisiejszego święta zamieszczamy refleksje Micheala Ramseya (1904-1988), który w latach 1961-1974 był setnym arcybiskupem Canterbury, oraz modlitwę zaczerpniętą ze zbioru Meditative Prayers for Today autorstwa Adama Bittlestona. Bittleston studiował filozofię, nauki polityczne i ekonomię w Oksfordzie, zaś w 1935 r. przyjął święcenia kapłańskie we Wspólnocie Chrześcijan . Był bliskim przyjacielem Williama Goldinga.
Dla pisarzy biblijnych i dla większości chrześcijańskich myślicieli w późniejszych wiekach niebiosa albo tamten świat to miejsce ponad niebem. Tam Chrystus udał się w momencie wniebowstąpienia i tam też święci królowali z Nim w oślepiającej światłości. Był to inny świat związany z tym światem astronomicznie, co w rzeczywistości oznacza, że stanowił część tego świata.
Jednak w tym przestrzennym języku, już tylko z tego powodu, że mówił on o Bogu, było obecne coś, co go nadwyrężało i zamieniało w symbole rzeczywistości, które wykraczały poza wszelką przestrzeń: zwierzchności Chrystusa nad wszystkim oraz związku chrześcijan z Bogiem przez Niego. Zasiąść po prawicy Boga nie oznacza zajęcia miejsca, lecz jest symbolem suwerennej władzy Bożej. Wniebowstąpienie Chrystusa oznacza nieograniczoną obecność: a jeżeli jest tutaj, jest też tam, a jeżeli jest tam, jest wszędzie. Bóg “na wysokościach” oznacza relację, którą da się również opisać jako “Bóg pośród [nas]”. Przestrzenna koncepcja “innego świata” za tym nie nadąża, ale w sercu wierzeń chrześcijańskich od początku znajdowała się świadomość, że chodziło tu tylko o symbole służące opisaniu relacji między Bogiem, Chrystusem i ludzkością, która wykraczała poza wymiar przestrzenny.
Tak więc ta “inność” innego świata nie polega na tym, że znajduje się on nad tym światem bądź stanowi jego przeciwieństwo. To inność ludzkiego życia z Bogiem, niewidzialna, obecna już teraz i prowadząca do celu po śmierci. Tak jak do wiary w nieśmiertelność dochodzimy przez wiarę w Boga (“Bóg jest opoką mego życia i mym udziałem na wieki”), tak też poznajemy i osiągamy ten “inny świat” przez wspólnotę z Bogiem, która stanowi jego istotę.
Istotą tego innego świata – niebios – jest Boża chwała odzwierciedlona w Jego przemienionych dzieciach: chwała Boga quem nosse vivere est ( którego znać jest życiem wiecznym). Dlatego żaden język nie wystarcza, aby ten świat opisać, bo opisanie go byłoby opisaniem Boga, którego on odzwierciedla.
Źródło : Margaret Duggan, red., “Through the Year with Micheal Ramsey. Devotional Readings for Every Day”, London 1975, str. 100-101.
Modlitwa autorstwa Bittlestona:
Wizerunek Wniebowzięcia (1516) z ołtarza w kaplicy Notre Dame de la Houssaye w Pontivy w Brytanii (Francja). Jezus właśnie znika z oczu obecnych. Jednak w tym samym momencie pozostaje wśród nich. Zwróćcie uwagę na odzianą w czerwone szaty postać, która spogląda na nas. To właśnie on.
Obłoki przyjmują
Zmartwychwstałego Chrystusa
Aby mógł królować
Nad światem ŻyciaŚwiadectwa o Nim
Szukamy na ziemi
Gdzie wody unoszą
Łaskę duchaPoruszenia powietrza
I śpiewy ptaków
Opowiadają: w światłości
Ma On swoje mieszkanie.A kwiaty czują
Płomienie miłości
Które zsyła im
Jako posłańców.Umocnij miłość
Między sercami ludzi
O Panie chleba,
O dawco wina!Abyśmy wznieśli swój wzrok
Ku światu, który przepełniasz
Swoim Duchem jak słońcem!
